jestem dzielna (...trudno o taką ;)

Zmęczonam. Padam. Ale padam z satysfakcją! A to już robi różnicę, tak jak słowo "prawie". Jestem z siebie dumna, bo dzisiaj przeszłam samą siebie - zostało mi już tylko 10 ankiet do rozdania. A resztę mam! Jak to się stało? No bo... jak już wspomniałam - przeszłam samą siebie, "gdyż iż" przeszłam całą Gdańską Polibudę wzdłuż i wszerz szukając potencjalnych "ofiar" i byłam w tym polowaniu całkiem skuteczna. Yeah. Procedura podobna jak wcześniej - bieganie, rozdawanie, instruowanie, (pocenie się) i takie tam... Teraz mam już za sobą wizyty na trzech trójmiejskich uczelniach. I co ciekawe, poczyniłam pewne obserwacje. Tzn. sam fakt, że je poczyniłam może nie jest aż tak ciekawy, ale liczy się ich treść. Najpierw był uniwerek, wydział nauk społecznych (z wykluczeniem psychologii): ludzie zachowywali się jak profesjonalni wypełniacze - robili ankiety błyskiem, prawie zero pytań, kontrowersji, niejasności. Szło w miarę gładko. Potem był uniwerek, ale wydział matematyczno-fizyczny. O-MÓJ-BOŻE...(%^$&%^#!) Tutaj spędziłam około godziny, uzyskując w zamian AŻ 2 wypełnione ankiety oraz około tuzina pytań filozoficzno-egzystencjonalno-duchowo-metafizycznych, które zahaczały rzekomo o jakieś punkty ankiety. Nigdy więcej do mat-fizu na UG. 8) Potem... potem było prawo na UG. Stwierdzam, że studenci prawa to ludzie bezproblemowi, z dużą ilością wolnego czasu i brakiem pomysłu na jego spędzenie, co dla mnie oczywiście oznaczało, że ankietowanie szło mega-super gładko (aha! i z perspektywy czasu oceniam, że studenci tego kierunku są statystycznie najprzystojniejsi ;). Kolejny dzień postanowiłam poświęcić tylko AWF-owi. Tam się działo, oj działo... Tylko tam wypełniający ankietę mylili skale, zapominali poleceń, wypisywały im się długopisy, chcieli odpowiadać pisemnie na pytania testowe i ich jedynym pytaniem dotyczącym ankiety było pytanie o mój numer telefonu. AWF jest jedyny i niepowtarzalny. Ale więcej już tam nie pójdę, całe szczęście :) Następnym miejscem ankietowania została polibuda - taki "deser", na koniec. Ludzi owszem, sporo - ale jak się okazało zajętych, czekających na zajęcia, spieszących się do domu, zmęczonych wykładami z matmy, z podkrążonymi oczami, opuszczonymi rękami, ciężkimi plecakami... Reagowali śmiechem na pytania ankiety, komentowali moją obecność na polibudzie słowami "no tak, co Wy tam na uniwerku macie w czasie wolnym robić, jak nie ankiety rozdawać", "co Ty dziecko już na piątym roku studiów jesteś?!" i tym podobne... Postanowiłam się jednak nie poddawać. No i jeden zero dla mnie! Bo jakoś wyszłam stamtąd z kompletem wypełnionych arkuszy. Uniwerkowicz musi być silny psychicznie wybierając się na polibudę. ;) I tak oto prac naukowych w terenie zmierzch nadchodzi mozolnie... Znowu się rozpisałam. Mam w głowie jeszcze trochę rzeczy, o których chciałabym napisać, ale patrząc na ilość oraz długość wpisów mojej zacnej siostry wnioskuję, że ja chyba mam tendencje do wodolejstwa lub grafomanii...albo nadmiernego ekshibicjonizmu. Muszę się kontrolować ;) Na dziś to już koniec. We'll be in touch.
P.S. Kocham Was wszystkich, którzy to czytacie i mam nadzieję, że nie jesteście tylko moją mamą, kuzynką, bratem i szwagrem. Ale nawet jeśli czytacie to tylko Wy, to i tak Was kocham (tzn. loffciam) :***