:)

Czasem jak myślę o swoich marzeniach, to się w środku sama z siebie śmieję albo zaczynam wątpić. Wydają się tak duże i nierealne! Chwilę potem zdaję sobie sprawę, że to, co ma dla mnie Bóg jest... jeszcze większe (dobrze, że w swoim wielkim miłosierdziu i tak nie pokazał mi wszystkich swoich planów, bo mogłoby się to skończyć dla mnie zabójczą palpitacją). I wiem, że to nie żart! Dlatego śmiech ustępuje prawdziwej radości, a zamiast zwątpienia przychodzi wiara. Że to przecież i tak nie ja tego dokonam. To On. We mnie.
yeah :D